In 100 bochten

Wat een verplichte samenwerking op kan leveren: voor mijn studie moest ik nog een module afronden die verplicht met een medestudent gedaan moest worden. Dan blijkt dat we beiden dezelfde modules nog open hebben staan.
Het resultaat: een samenwerking waar je U tegen zegt! Het is heel verrassed om te ontdekken dat je zó op één lijn kan zitten met iemand. Zelfs onze teksten vullen elkaar naadloos aan. In de samenwerkmodule is het voor een buitenstaander niet te zien wie wat heeft geschreven. Bijzonder!

Na het inleveren van de module kreeg ik van haar een hele lieve kaart met daarin een bijdrage in de kosten die ik gemaakt had én een bedankje voor de goede samenwerking. Lief! Die bijdrage was niet nodig geweest, maar in de kaart stond dat ik daar niet over moest zeuren ;) Dat heb ik dus niet gedaan, maar ik wilde ook niet dat het in de 'pot' zou verdwijnen. Dus heb ik er garen voor gekocht.

Nu moest er bij dit garen natuurlijk nog wel een project gedacht worden. Ik wilde al heel lang een keer een tas breien, dus dat is het geworden. Ik heb op internet wat inspiratie gezocht voor het model en voor het te breien patroon en daarna een ontwerpje gemaakt. Nu maar hopen dat het wordt wat ik in gedachten heb.

Het gaat een recht model tas worden met kabels. Eén van de kabels loopt straks door in de schouderband. En dan moet het project natuurlijk ook nog een naam hebben. Hoe kan ik een kabelproject anders noemen dan naar onze Loesje-lijfspreuk:

In 100 bochten.

Carola, dank je wel voor de fantastische samenwerking en heel veel succes met jouw laatste loodjes!

Karin