De schaar erin

De basis van mijn Thistleshawl is klaar. Het roze vind ik nog steeds niet geweldig, hoewel het temidden van het rood wel oké is. Ik ben dus blij dat ik met het mooie donkerrood geëindigd ben.

En dan komt nu de volgende stap: het afwerken en doorknippen van de steek. Ik heb me enigszins ingelezen op internet en in boeken. Het is heel moeilijk om hier goede informatie over te vinden. Het patroon is sowieso erg summier met het verstrekken van informatie, maar ook in boeken er is maar weinig over te vinden. Inmiddels had ik ontdekt dat ik de steken van de bovenkant die op de naald staan niet af hoef te hechten. En dus ook later niet weer hoef op te nemen! Dat is goed nieuws, want steken opnemen is bepaald mijn hobby niet. Ik heb dus alleen de tijdelijke steken afgehecht. Vervolgens heb ik de naalden vervangen door de stopperdopjes (hoe heten die dingen eigenlijk?), zodat tijdens het werken mijn steken niet per ongeluk van de naald kunnen glijden.




Het afwerken van de steek blijkt met de hand of met de machine te kunnen. Hoewel met de hand wel stoer klinkt, heb ik toch maar voor de machine gekozen. Ik heb het voetje langs de rand laten lopen en heb de steek met een kleine zigzag afgewerkt aan beide kanten.

Het eerste stuk is niet zo'n probleem, maar hoe verder je naar onderen komt, hoe lastiger het wordt. Het is toch een flinke lap die je onder de machine hebt liggen en helemaal onderaan is de ronding maar smal.

Tja, en dan is toch echt het grote moment aangebroken. Nu moet ik mijn breiwerk door gaan knippen. Om te voorkomen dat ik ook iets doorknip wat ik níet door moet knippen, heb ik mijn hand onder de steek gehouden tijdens het knippen.

Op internet las ik dat de meeste mensen twee stiksels aan beide kanten maken om er zeker van te zijn dat  het niet los gaat. Nu kan ik me eerlijk gezegd niet voorstellen dat het gaat rafelen na één keer doorstikken. Het stiksel gaat zo dwars door het breigaren heen, dat kan geen kant op. Dus bedacht ik mij dat ik het na één keer naaien wel door kon knippen om vervolgens, heel relaxed, nog een keer langs de rand te naaien.

En dan nu, tadaaaa.... gelukt! Wát een lap! Nu zie je pas echt hoe groot hij is!

Boven aan de rand heb ik niet weer het begin van de nieuwe rij distels tussen de bloemen gebreid. Daardoor komen de bloemen wel mooi uit vind ik.

Het volgende stadium is het opnemen van de steken, maar voor ik daar aan kan beginnen moet ik eerst een langere kabel kopen voor mijn rondbreinaald. Ik kan de steken van de bovenkant nog net op deze kabel houden, veel meer steken kunnen er niet bij op.

Het steken opnemen is nog een verhaal apart. Mijn boek The new Stranded Colourwork vermeld dat het een kwestie is van trial and error. Eerst zou je moeten proberen om van iedere vier naalden drie steken op te nemen. Wordt dat niet mooi, dan trek je het uit en probeer je van iedere vijf naalden vier steken op te nemen... Nou, van zo'n advies word ik nog niet echt vrolijk. Gelukkig heeft zij een duidelijke omschrijving gemaakt: kijk hoeveel steken je breit per 10 cm, verdeel de zijkant in stukken van 10 cm en neem per vak het juiste aantal steken op. Kijk, dat is lekker concreet, daar kan ik wat mee! Dat ga ik dus proberen. Maar eerst een langere kabel kopen!

Karin